DE K VAN SKYLLA - EEN PLATONISCHE FANTASIE

verhaal, fabel en het werk als vertelling voor een muziektheaterproject

U zoekend, Palinurus, droeve droom u brengend onverdiend.
(Vergilius, Aeneis 5.840)

Maar zie, toen zijn hoorngeschal de zee doorklonk
en hij in overmoed de goden durfde te tarten,
had Triton, als men het geloven mag, de uitdaging aanvaard
en de dwaas in het schuim tussen de rotsen doen verdrinken.
(Vergilius, Aeneis 6.171-174)

Op de derde dag echter werd zijn lichaam door dolfijnen
aan land gebracht terwijl daar een lokaal feest gehouden werd (...)
alle mensen haastten zich naar het strand, herkenden het lichaam en
beweenden en begroeven het.
(De wedstrijd tussen Homeros en Hesiodos)

SKYLLA was een afschuwelijk monster. Volgens Vergilius was alles aan haar afstotelijk, behalve haar borsten en, tot aan de schaamstreek, haar buik. Deze aantrekkelijke lichaamsdelen waren een restant van de schoonheid die Skylla eens was geweest, voordat ze uit jaloezie door Kirke in een monster was veranderd.

Het was de gewoonte van Skylla om wanneer ze daar de kans toe kreeg, zeelieden te grijpen, hun botten te kraken en ze dan langzaam te verzwelgen. Het geluid dat ze maakte leek op het zacht jammeren van een pasgeboren hond, en er wordt gezegd dat dit geluid hetzelfde klonk als het zachte gejank van Artemis’ witte doodshonden met rode oren als ze op jacht waren.    

En toen gebeurde het dat Skylla op een dag Palinouros in de schoot geworpen kreeg, de bekwame stuurman van het admiraalsschip van Aineias. Die drie dagen daarvoor vlak voor het einde van een zeven jaar lange zwerftocht heimelijk het schip van zijn aanvoerder verlaten had en met een deel van de achtersteven als vlot op weg was naar Trinakria, het huidige Sicilië.

De stuurman, die van nature altijd op zijn hoede was, is toen hij vanuit een zeebocht richting de zeekloof tussen Italia en Trinakria aangedobberd kwam, alle gruwelverhalen over Skylla ten spijt, blijkbaar toch te dicht in de buurt van het zeemonster gekomen. Uit zelfoverschatting, denken wij, en omdat Skylla en de dood gewaande Sirenen hem daartoe hadden verleid. Terwijl het niet ondenkbaar is dat op datzelfde moment, daar waar de aarde even diep is als de hemel hoog, Poseidon met zijn stoet kwam aangestormd.

(achterflaptekst van het boek)